سلام به همه دوستان چه خبرا چه کارا میکنید ایام به کامتان خوش بگذره سرتون سلامت.

راستی امسال کیا عازم منطقه هستند . 

کیا میان راهیان نور . البته بعضی رفقا از اول بهمن رفتن ماهم ایشا...اول اسفند خدا توفیق بده عازمیم از همه التماس دعا داریم.

اگر اندیمشک را دروازه خوزستان بدانیم، دوکوهه دروازه‌ی جبهه‌های جنوب است.

قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، پادگان دوکوهه یکی از بزرگترین پاگان‌های ارتش به حساب می‌آمد. این پادگان که اکنون نیز در اختیار ارتش جمهوری اسلامی است در فاصله 10 کیلومتری شهر اندیمشک واقع است که متعلق به یکی ازتیپ‌های لشگر 92 زرهی اهواز می‌باشد. پادگان دوکوهه در ابتدا بی‌هیچ امکانات تاسیساتی و رفاهی پذیرای نیروهای رزمنده شده بود، برای اولین بار تیپ 7 ولی‌عصر (عج) متشکل از نیروهای اهل دزفول و سایر شهرهای استان خوزستان، در زمستان 1360 وارد پادگان دوکوهه شدند، اما از آنجا که دوکوهه به تیپ 27 محمد رسول‌الله (ص) تحویل داده شده بود و فرمانده تیپ 27 محمد رسول‌الله (ص) «احمد متوسلیان» فرمانده پادگان محسوب می‌شد،‌ نیروهای این لشگر در ساختمان دوکوهه اسکان گزیدند. مقر واتاق شهید همت و دیگر شهدای لشگر 27 در دوکوهه هم اکنون از آن بازدید به عمل می‌آید. از اقدامات بسیار مهمی که در دو کوهه صورت گرفت ساخت حسینیه‌ی بزرگی بود که بعدها به نام حسینیه‌ی حاج همت نامگذاری شد. با اعلام پذیرش قطعنامه،آن روزها، روزهای خلوت نیروها با دوکوهه بود. همه چیز تمام شده بود و دیگر هیچ بهانه‌ای برای ماندن نبود، خاطرات صبحگاه‌های با طراوت، نمازهای باشکوه جماعت، ناله‌های پاک نیمه شب، چهره‌های معصوم و بی‌ادعای شهدا، همه وهمه بایستی در قفس سینه‌های داغ دیده آرام می‌گرفت. دستهای لرزان به جان دیوارها افتاده بود. خودکار، مداد، ماژیک و زغال مدام روی سینه دیوارها حرکت می‌کردند «شهدا ما را فراموش نکنید»، «خداحافظ بچه‌های شلمچه»، «ای شهیدان تو را به خدا به خواب ما بیایید». ساعت 6 و 30 دقیقه‌ی صبح روز 29 مرداد سال 1367 آتش بس بین جمهوری اسلامی ایران و عراق برقرار شد. آن روز دو کوهه یکی از خلوت‌ترین روزهای خود را گذراند. دوکوهه چند بار مورد آماج حملات دشمن قرار گرفت. زخم‌هایی که هم اکنون نیز بر پیکره‌ی ساختمان‌های دو کوهه به چشم می‌خورد یادگار رزم‌های شبانه و انفجارهای پی در پی آن زمان است .